Мікашэвіцкая пасялковая бібліятэка была арганізавана ў складаны пасляваенны час і вядзе свой летапіс з 1946 года. Некалькі стэлажоў з кнігамі ў парткабінеце мясцовага Савета – такой была першая бібліятэка ў Мікашэвічах. Кнігі выдавалі работнікі парткабінета. Але фонд папаўняўся хутка. За няпоўных 2 гады ён папоўніўся настолькі, што калі 1студзеня 1948 г. бібліятэку ўзначаліла маладая выпускніца культасветвучылішча Клеўжыц Алена Ягораўна, пад бібліятэку было адведзена асобнае памяшканне. З успамінаў Алены Ягораўны: “Мяне назначылі загадчыцай бібліятэкі. Працавалі мы ўдваіх з Зайцавай Лідзіяй Яфімаўнай. Фонд бібліятэкі налічваў дзве з паловай тысячы выданняў. Бібліятэка займала адно памяшканне для абслугоўвання чытачоў і яшчэ адно – кнігасховішча”.

Павел Одинец – человек с необычной биографией. Он был соратником и другом белорусского поэта Валентина Тавлая. Познакомились они в 30-е годы прошлого века, когда вместе содержались в польских тюрьмах за принадлежность к коммунистическому подполью. Их революционная борьба была направлена на установление в Западной Белоруссии советской власти и за воссоединение белорусского народа в едином государстве. Героические судьбы этих людей во многом схожи.

Постаць Самуіла Гомберга непарыўна звязана з Палескім ваяводствам, хаця да 1914 года на самой справе ѐн з’яўляўся грамадзянінам Аўстра-Венгрыі. Як падаецца, хрышчоны быў у чэрвені 1914 года ў Відні, у евангельска-аўгсбургскім касцѐле, калі яму было ўжо больш за 10 гадоў. Верагодна, габрэй (яўрэй) аўстрыйскага паходжання, сям’я якога перад 1-й Сусветнай вайной перайшла ў лютэранскую веру (прыняла лютэранства). Ён мог перад 1914 годам быць і другой веры — юдаізму ці мазаізму. У 1926 годзе стаў дырэктарам фірмы ў Мікашэвічах. Зыходзячы з не вельмі дасведчаных дадзеных, радня яго паходзіць з Ведня(і). 

Требовалось выявить, кто из числа оставшихся парней верховодит, будоражит коллектив, создаёт нестабильность. Вечером в конце ноября 1955 года, по договорённости с дежурившим в здании воспитателем Семёновым М.Е., я зашёл в комнату ребят старшей группы. Там я спрятался во встроенном в стену фанерном шкафу, где висели пальто. Старшие подростки вели себя скрытно и часто не хотели включать освещение в спальне. Они обходились тем светом, который проникал через окна от фонарей со двора. Место, откуда я наблюдал, было выбрано возле угла спальни с расчётом, чтобы мне можно было видеть и узнавать силуэты на фоне окна, освещённого с улицы. Когда закончился ужин, стало слышно как воспитанники с криками и стуком поднимаются по лестнице на второй этаж. Ключ в дверном замке заскрипел, и подростки с шумом ввалились в спальню.